Kröfuhafar

Nú fagna flestir því að íslensku bankarnir komist í eigu erlendra kröfuhafa. Það virðist vera skásta leiðin út úr hruni þeirra.

Maður les nöfn frægra bankastofnana eins og Deutsche Bank og Sumimoto – ja, það liggur við að maður fyllist gleði.

Segir Egill Helgason, og telur tortryggni ríkja gegn útlendingum í viðskiptum. Í gamla daga var látið eins og íslendingar væru svo einstaklega heppnir með kapítalista, við þyrftum að passa okkur alveg sérstaklega að fá ekki hingað of marga útlendinga. Margir urðu fyrir nokkru áfalli þegar kom í ljós að íslendingar hefðu enga sérstaka viðskiptahæfileika, og væru engu betri kapítalistar en aðrir.

Nú er skriðið fyrir nöfnum eins og Deutsche Bank og Sumitomo. Það á sennilega eftir að koma einhverjum á óvart þegar kemur í ljós að erlendir kapítalistar eru nákvæmlega jafn þægilegir í viðskiptum og íslenskir. Það verður nákvæmlega ekkert skemmtilegra eða leinlegra að tala við innheimtulögfræðinga Deutsche Bank en við innheimtulögfræðinga Kaupþings. 

Fyrir utan það, að það eru væntanlega fjárfestingabankar eða sjóðir í eigu Deutsche og Sumitomo sem eiga kröfur á íslensku þrotabúin. Ég hef nákvæmlega enga trú á því að nokkur erlendur viðskiptabanki fari að taka beinan þátt í rekstri íslenskra viðskiptabanka fyrir þá tilviljun að hafa átt í þeim skuldabréf þegar þeir fóru á hausinn.