Líklega eðlilegt

Fyrst vil ég gera orð Marðar Árnasonar um bankana að mínum: Ég treysti ekki bönkunum, enda hafa þeir ekki sýnt að þeir eigi annað skilið en fullkomið vantraust.

 

En að því sögðu held ég að hægt sé að túlka fréttirnar af afskriftum á lánum Magnúsar á eðlilegri hátt en margir hafa gert. Skv. reikningsskilareglum ber bönkum að afskrifa _í_bókhaldi_sínu_ skuldir sem ekki er líklegt að fáist innheimtar. Að afskrifa í bókhaldi bankans er ekki það sama og að gefa skuldirnar eftir og breytir ekki þeirri kröfu sem bankinn á.

 

Þetta er ein af fjölmörgum lagagreinum og eðlilegum viðskiptaháttum sem grunur er um að íslensku bankarnir hafi þverbrotið undanfarin ár. T.d. þegar Kaupþing er sagt hafa stofnað einkahlutafélög í eigu bankans til þess eins að selja þeim skuldabréf gjaldþrota fyrirtækja á fullu verði, og komast hjá því að afskrifa þau (þeas færa niður eigið fé bankans). Með því að brjóta þessar reglur er bókhald bankans fegrað og lánveitendur og hlutafjáreigendur hans blekktir.

 

Því er haldið fram í fjölmiðlum að það sem Landsbankinn hafi afskrifað séu lán til eignarhaldsfélags í eigu Magnúsar, sem ekki séu persónulegar ábyrgðir fyrir. Einkahlutafélagið sé gjaldþrota og eignalítið. Ef þessi lýsing er rétt, þá er Landsbankanum skylt að draga þessi lán frá eigin fé bankans í bókhaldinu, því verulegar líkur séu á því að þau muni tapast. Ef eitthvað hefst upp í skuldirnar síðar, þá er það lagt við eigið féð aftur og er talið með í afkomu bankans fyrir það tímabil.

 

Semsagt: ef grunur minn er réttur, þá er hér um að ræða færslu í bókhaldi bankans sem tryggir að bókhaldið endurspegli raunverulega stöðu bankans, en hefur engin áhrif á skuldastöðu Magnúsar Kristinssonar.

Engar afskriftir hjá Magnúsi